ΤΙΤΛΟΣ

"Η Ανατολή είναι ο κόσμος του αιώνιου παραμυθιού που δεν μπορείς ν' αντισταθείς στη γοητεία του!"
(B.R. Rediman)

Τα μεσάνυχτα της 14ης Απριλίου 1909 ένα σφραγισμένο τρένο ξεκίνησε από τον έρημο σιδηροδρομικό σταθμό Σιρκετζή της Κωνσταντινούπολης με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη. Με αυτό οι Νεότουρκοι μετέφεραν στον τόπο αιχμαλωσίας του τον άλλοτε μεγάλο μονάρχη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Αβδούλ Χαμίτ, τον τριακοστό τέταρτο Πατισάχ της οικογένειας των Οσμανλήδων και εικοστό όγδοο σουλτάνο από την άλωση της άλλοτε αυτοκρατορικής πρωτεύουσας του Βυζαντίου, τον επονομαζόμενο "σκιά του Αλλάχ επί της γης" και "καταφύγιο των κατατρεγμένων όλης της οικουμένης".

Για τους περισσότερους Ευρωπαίους, αλλά και για πολλούς από τους ομοθρήσκους του ο Αβδούλ Χαμίτ θεωρούνταν ή έπρεπε να είναι καταραμένος (Καχρ Ολσούν) για όσα δεινά συσσώρευσε στην πολύχρονη και αιματόβρεχτη σουλτανεία του (1876-1909) και "κόκκινος" από το αίμα της σφαγής των Αρμενίων.

Το βιβλίο καταγράφει με τη μορφή χρονικού την ιστορία της πολυκύμαντης ζωής του "μανιακού εγκληματία του Γιλδίζ", τα γεγονότα, τους θρύλους, τα εγκλήματα αλλά και τις αλήθειες γύρω από το πρόσωπο του τελευταίου -ουσιαστικά- τούρκου σουλτάνου και της μακρόχρονης βασιλείας του και όλα όσα διαδίδονταν και γράφονταν στις εφημερίδες για τα ανομολόγητα πάθη του. Ταυτόχρονα μέσα από τις σελίδες του ζωντανεύουν τα πολυάνθρωπα χαρέμια και τα μυστήρια που τα συνόδευαν, η ερωτική στέρηση και η σεξουαλική αδηφαγία των γυναικών που τα αποτελούσαν και των ευνούχων που τις φύλαγαν, ο πόνος, ο θάνατος, οι καθημερινές συνήθειες και αδυναμίες τους αλλά και τα δάκρυα, το μίσος και το αίμα που κάθε τόσο τα πλημμύριζαν. Ο αναγνώστης παρακολουθεί να ξαναστήνεται ένα τεράστιο σκηνικό, μια πολύχρωμη και πολυάνθρωπη τοιχογραφία με τους πρωταγωνιστές της, τους πολέμους, τις σφαγές, τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα σε μια αχανή αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που είχε δει μέχρι τότε ο κόσμος και στην οποία, όπως έλεγαν, ο ήλιος δεν βασίλευε ποτέ. Και ταυτόχρονα γνωρίζει μια άγνωστη Θεσσαλονίκη, τόπο εξορίας και φυλάκισης του Αβδούλ Χαμίτ την άνοιξη του 1909.

Ένα χρονικό για την εποχή που ξεθώριαζε ένας αιώνας, ο 19ος, και ανέτελλε ένας καινούργιος, ο 20ός.