ΤΙΤΛΟΣ

Τρίτη ποιητική συλλογή, μετά τα "Γκρεμόχορτα" (2008) και την "Ιθάκη" (2010), που κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις "Μανδραγόρας", και δέκατη έβδομη από την πρώτη εμφάνιση του Κωστή Παπακόγκου το 1956.

Ο "Χιονισμένος λύχνος" ολοκληρώθηκε στο τέλος του 1990 και κυκλοφόρησε πρώτα στα σουηδικά το 2006. Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες ανά είκοσι ποιήματα στην πρώτη και την τρίτη, δεκαοχτώ τρίστιχα στη δεύτερη, ενώ στην τελευταία περιλαμβάνεται το ποίημα "Ανοιξιάτικος θρήνος για τον Ούλοφ Πάλμε" που γράφτηκε με αφορμή τη δολοφονία του θρυλικού Σουηδού πρωθυπουργού το 1986. Στον "Χιονισμένο λύχνο" ο ποιητής συνομιλεί με την ιστορία: "Οι ασύρματοι στον κήπο απ' τα τριζόνια/σφυροκοπούν ειδήσεις οργισμένες/ απ' τον εμφύλιο πόλεμο των στιγμών / που 'ναι αιώνιος". Σταχυολογεί μνήμες απ' τον γενέθλιο τόπο του, όπως στο ποίημα "Μεγάλη Παρασκευή στην Πίνδο", ή αλλού, επιστρατεύει την ερμηνευτική των ονείρων ως απολογισμό, κάθαρση και ενδοσκόπηση τετελεσμένων: "Πρόχειρο ρούχα η κάθε μέρα, τα βράδια/ την πετάω απ' τις πλάτες μου/ και χώνομαι στην παλιά μου πιτζάμα.// Πάνω της τα όνειρα μου μπαλώματα/ τρέμουν καθώς με τρέχει μες στη ζούγκλα/ η λεοπάρδαλη του ύπνου". Συμπυκνώνει το οδοιπορικό του προσωπικού του βίου, ενώ παράλληλα αναπλάθει το δράμα της κατοχικής γενιάς του: "πλανήθηκα στα βουνά χρόνια/μα πουθενά δεν έτυχα/ ψηλότερη κορφή απ' την Παρηγοριά.//Στο διάβα μου δυο μαυροπούλια/ στον ουρανό: ο Έρωτας και η Λευτεριά/ ανέμιζαν τις φτερούγες τους/ να δροσίσουν το πρόσωπο του κόσμου..." Είναι πολλά τα ποιήματα θρήνοι ζωής στον "Χιονισμένο λύχνο". Όχι με τη μεμψίμοιρη ματιά, αλλά με τη διαπιστωτική πράξη τού κάθε ανθρώπου που κρύβει μέσα του βαθιά κι αναπόφευκτα τον πόνο, τη χαρά, το θαύμα ή τη λύπη.

Ως δρών πολίτης και δημιουργός ο Παπακόγκος διεκδικεί αποφασιστικά τη θέση και το ρόλο του στη ζωή και την τέχνη. Ίσως γι' αυτό η ποίηση του θα πρέπει να προσεγγιστεί ως ενδότερη πολιτική πράξη στην καρδιά ενός συνειδητά καλλιτεχνικού έργου.

Πολλά τα σχήματα λόγου που αξιοποιεί ο Παπακόγκος στα ποιήματα του, κυρίως παρομοιώσεις: "Στην αυλή το πηγάδι τηλεσκόπιο/ στραμμένο προς της γης τα σπλάχνα -/ εκεί 'ναι η Κόρη αστραναύτισσα/ και οι πεθαμένοι κράτος". Μεταφορές, μετωνυμίες, αλληγορίες, που μέσα τους χαράζουν εικόνες, όνειρα, συναισθήματα, κι εκπλήξεις: "Ας παντρέψουμε τα παπούτσια μας! είπαν", "Κυριακή χάραμα, κοιμάται η εργατιά,/ κι ένας τρελός κορυδαλλός/ παίζει στον ουρανό με το ξυπνητήρι", "Στο Σούνιο μυρίζει φύκια το φεγγάρι"!

Αδροί και οι συμβολισμοί του ποιητή, επιβλητικοί: "Κάτω η μεσόγειος φυσαρμόνικα γαλάζια", επιγραμματικοί και με απόλυτη ακρίβεια: "μόνο το γιασεμί/ με την αναμμένη του λάμπα/ ξυπόλητο περπατάει στο λιβάδι". Ο Κωστής Παπακόγκος αποδεικνύει πως "το ποίημα γράφεται με σκοτεινό χειμώνα" αλλά ανθίζει άνοιξη, ζωή κι αγάπη. Και το κυριότερο, μπορεί να απελευθερώνει βιώματα κι οράματα από κείνα που ενδημούν στα άβατα της ψυχής του ανθρώπου, γεμίζει απ' τα βάθη του μνήμες κι εικόνες κρατημένες στα πολύτιμα θησαυροφυλάκια της ψυχής του ανθρώπου.

"Άνεμε, μη φυσάς η θλίψη μου/ είναι λεπτή κλωστή/ σαν την αράχνη με κρατάει στον
αέρα".