ΤΙΤΛΟΣ

Στην τέταρτή του ποιητική συλλογή "Τελευταία Πατρίδα", ο Λουκάς Αξελός παλεύει με την εικόνα και την ουσία, τη λογική και το συναίσθημα, χωρίς ποτέ να υπερτερεί κανένα. Τα ποιήματά του είναι παρενθέσεις ζωής που υμνούν την ομορφιά της στιγμής, αλλά και την αιωνιότητα. Ο πόθος, η μνήμη, η προδοσία, η εμμονή στο «παρ’ όλα αυτά», η απώλεια διαπερνούν τους στίχους του ποιητή, που προσπαθεί να δώσει ένα κάποιο περιεχόμενο στο εύθραυστο σχήμα του μύθου. Με μια περιρρέουσα μελαγχολία και νοσταλγική διάθεση να υποφώσκει παντού και σε ένα μόνιμο διαλογισμό των λέξεων, ο κόσμος που περιγράφει έχει όλο το ειδικό βάρος της πραγματικότητας, της αίσθησης της φθοράς, αλλά και του ονείρου, της μετάβασης στην άλλη, ιδεατή πραγματικότητα. Ο Αξελός στη Σκέψη του Μεσημεριού γράφει «ότι υπάρχουμε μόνον ως το σύνολο των εμπειριών μας». Και η τελευταία πατρίδα όλων μας ίσως και να ’ναι το σύνολο των εμπειριών μας...