ΤΙΤΛΟΣ

Αν και για πολύ καιρό το αυτιστικό παιδί φάνταζε στο νου μας σαν ένα βωβό ον που βουλώνει τα αυτιά του, οι κλινικοί διαπίστωσαν ότι η φωνή συνιστά ένα ενορμητικό αντικείμενο το οποίο χαίρει εκ μέρους του ιδιαίτερης προσοχής: πολλοί αυτιστικοί αναρωτιούνται σχετικά με το μυστήριο της ομιλίας βάζοντας το χέρι τους πάνω στο λαιμό του συνομιλητή τους, ορισμένοι ζητούν να κάνουν τα αντικείμενα να μιλήσουν στη θέση τους, η πλειονότητά τους μαρτυρά έντονο ενδιαφέρον για τη μουσική και τα τραγούδια. Αν κρατούν σε εφεδρεία τη φωνή τους, είτε μέσω της βωβότητας είτε της εξάλειψης της εκφοράς, αυτό συμβαίνει λόγω του φόβου πως θα αισθανθούν ίσως κενοί αν χρησιμοποιήσουν τη φωνή τους για μια έκκληση προς τον Άλλο. Αυτή η μη εκχώρηση της φωνητικής απόλαυσης συνεπάγεται ιδιαίτερους τρόπους διαχείρισης της γλώσσας, ξεκινώντας από μια γλώσσα σημείων στερημένη από συναισθήματα, ωστόσο κατάλληλη για την επικοινωνία, και φτάνοντας ως τις ιδιωτικές γλώσσες, που ελάχιστα εξυπηρετούν την επικοινωνία. Κάποιες αξιοσημείωτες μαρτυρίες αυτιστικών υψηλής λειτουργικότητας μας επιτρέπουν τώρα να προσανατολιστούμε καλύτερα στην κλασική κλινική του αυτισμού, όπως τη συνέλαβε ο Κάνερ. Οι εμπειρίες τους πιστοποιούν ότι οι μέθοδοι που τους βοηθούν περισσότερο είναι εκείνες που δεν θυσιάζουν την ατομικότητα και την ελευθερία του υποκειμένου, αλλά μπορούν να στηριχτούν στις επινοήσεις και τις νησίδες ικανοτήτων τους.