ΤΙΤΛΟΣ

ΣΑΝ ΤΗ ΓΑΤΑ

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ
ίσως ήρθα με τη μυρωδιά σαν τη γάτα
ή το φάντασμα μιας γάτας που επιστρέφει
Σαν γάτα περνώ τις κάμαρες από τοίχο σε τοίχο
οσμίζομαι αναζητώντας ενθύμια
βγαίνω στον εξώστη
βηματίζω ώς το στηθαίο
βηματίζω και πέρα απ’το στηθαίο στον αέρα
Στο τρίτο μου βήμα ζυγιάζομαι όπως οι δύτες
σαν να είναι το βήμα αυτό η άκρη της σανίδας
ύστερα αφήνομαι στο κενό

[Ο αναγνώστης των ποιημάτων] αντικρίζει κάτι ολιγόλογο, απροσποίητο, έντιμο και ευθύβολο. Κυρίως όμως βιωματικό και μη, συναισθηματικό και μη - ισορροπημένο με δεξιότητα ακροβάτη σε μια λεπτή γραμμή. Δεν είναι εύκολο να εξομολογείσαι χωρίς ίχνος υποβόσκουσας γκρίνιας, απολογισμού και μετάνοιας. Πόσοι μπορούν να καυχηθούν ότι το πέτυχαν; Και πόσοι μπορούν να το ζηλέψουν αθώα;

Στο λογοτεχνικό έργο της Αλόης Σιδέρη καθρεφτίζονται ο άνθρωπος και ο κόσμος, με τα πάθη και την ομορφιά του καθένας. Είναι αδύνατον να μην προσέξει κανείς ότι γαλάζιο, καλοκαίρια, θάλασσες, καράβια, αμμουδιές, πελάγη, φεγγάρια, φαράγγια, δελφίνια, συμπλέκονται και εναλλάσσονται με παράπονο, δάκρυα, αγωνία, τρόμο, φόβο απώλειας, νύχτες βαθιές, ίσκιους, τάφο και θάνατο. Οι νεκροί όμως έρχονται και ξαναέρχονται όπως το έρημο πλάι στο ήμερο.