ΒιβλίοΝ. Νικολάου
Ζωγράφος: Νίκος Νικολάου
Επιμέλεια: Ντόρα Πικιώνη
Επιμέλεια: Νατάσα Καραγγέλου
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Ντούμα
Αθήνα
Μουσείο Μπενάκη
2005
σ. 59
Σχήμα: 22χ23
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-8347-23-6
Γλώσσα πρωτοτύπου: ελληνικά
Φωτογράφηση: ΝΑΙ
Κυκλοφορεί
Τιμή: 10.00€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 24-01-2011)
Περίληψη:
Καταθέτοντας έστω και καθυστερημένα τον πρέποντα φόρο τιμής σε έναν σπουδαίο ζωγράφο, το Μουσείο Μπενάκη υποδέχεται σήμερα το έργο του με μια αντιπροσωπευτική επιλογή από δημιουργίες που εκπροσωπούν όλα τα στάδια των εκφραστικών του αναζητήσεων και όλο το ανάπτυγμα των αισθητικών του προσανατολισμών. Μετά από είκοσι περίπου χρόνια σιωπής, το εικαστικό μήνυμα του Νίκου Νικολάου (1909-1986) θα υποστηρίξει και πάλι όσες αξίες εξακολουθούν να εμπεριέχονται στην απλότητα και την εύχυμη σύσταση των μορφών, στη σαφήνεια και τα τονισμένα περιγράμματα των ορίων τους, στους γαιώδεις τόνους της χρωματικής τους. Για να μας θυμίσει τη λυτρωτική δύναμη που έχουν οι θερμές κλίμακες της πρόσληψης των πραγμάτων, πάνω στις οποίες μπορούν να συνοψίζονται και να συναιρούνται αυτονότητα οι φυσιοκρατικές εμπειρίες του παρελθόντος με τα αφαιρετικά αιτήματα του μέλλοντος. [...] (Άγγελος Δεληβοριάς)
Καταθέτοντας έστω και καθυστερημένα τον πρέποντα φόρο τιμής σε έναν σπουδαίο ζωγράφο, το Μουσείο Μπενάκη υποδέχεται σήμερα το έργο του με μια αντιπροσωπευτική επιλογή από δημιουργίες που εκπροσωπούν όλα τα στάδια των εκφραστικών του αναζητήσεων και όλο το ανάπτυγμα των αισθητικών του προσανατολισμών. Μετά από είκοσι περίπου χρόνια σιωπής, το εικαστικό μήνυμα του Νίκου Νικολάου (1909-1986) θα υποστηρίξει και πάλι όσες αξίες εξακολουθούν να εμπεριέχονται στην απλότητα και την εύχυμη σύσταση των μορφών, στη σαφήνεια και τα τονισμένα περιγράμματα των ορίων τους, στους γαιώδεις τόνους της χρωματικής τους. Για να μας θυμίσει τη λυτρωτική δύναμη που έχουν οι θερμές κλίμακες της πρόσληψης των πραγμάτων, πάνω στις οποίες μπορούν να συνοψίζονται και να συναιρούνται αυτονότητα οι φυσιοκρατικές εμπειρίες του παρελθόντος με τα αφαιρετικά αιτήματα του μέλλοντος. [...] (Άγγελος Δεληβοριάς)
