ΤΙΤΛΟΣ

Ένας ώριμος άντρας συνειδητοποιεί το ελάχιστο της ζωής που του απομένει καθώς το τέλος του καραδοκεί χαμογελώντας σαρδόνια. Στρέφει πίσω και στοχάζει το παρελθόν. Τι απόμεινε από μια ολόκληρη ζωή...; Πού χάνονται οι θυελλώδεις έρωτες, τα συναρπαστικά ταξίδια, τα μεθυστικά αρώματα, τα μουγκρητά του πόνου, οι κραυγές της ηδονής, οι στεναγμοί της απόγνωσης; Πώς αφανίζονται τα αγαπημένα αντικείμενα, οι λατρεμένοι άνθρωποι, τα σκοτεινά πάθη, τα αβυσσαλέα αισθήματα, ο χρόνος, οι εκπλήξεις, οι μνήμες; Το μυαλό στήνει παγίδες. Μπερδεύει ένα αφελές σχολικό τραγουδάκι με τον Τολστόι. Ζωγραφίζει μια ερωτική κραυγή με χρώματα θολά. Ανακατεύει ένα παιδικό νανούρισμα με έναν εφιάλτη. Όλα είναι μια αργοκίνητη ομίχλη.
Στο τέλος της παράστασης, με το πέσιμο της αυλαίας, αυτό που περιμένουμε είναι το θερμό χειροκρότημα.