ΤΙΤΛΟΣ

Εκείνη την εποχή, η απόλυτη επιτυχία ενός ζωγράφου εξαρτιόταν από το αν το Σαλόν θα δεχόταν τα έργα του, καθώς δεν υπήρχαν ιδιωτικές αίθουσες τέχνης ή πιο σωστά, υπήρχαν τόσο λίγες, ώστε οι νεαροί ζωγράφοι αναγκάζονταν να υποβάλλουν την εργασία τους στο ψυχρό μάτι της επίσημης κριτικής. Το έκαναν αυτό με ελπίδα και ενθουσιασμό ως το 1863. Τη χρονιά εκείνη οι κριτές απέρριψαν 4.000 έργα ζωγραφικής. Αυτός ο αποκλεισμός δημιούργησε μια κίνηση που δέκα χρόνια αργότερα, ένας δημοσιογράφος τη βάφτισε, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει Ιμπρεσιονισμό.
Χωρίς αυτήν την επιθετική αδιαλλαξία του κατεστημένου, αυτή η κίνηση ίσως δεν θα είχε δημιουργηθεί ποτέ. Μερικοί νεαροί καλλιτέχνες που συσπειρώθηκαν γύρω από τον Μανέ, οργάνωσαν μια συλλογική απάντηση η οποία χωρίς να το αντιληφθεί έδωσε ώθηση στην όλη κίνηση της Μοντέρνας Τέχνης.

Μετά το θάνατο του Μανέ, του πνευματικού τους αρχηγού, το 1883, μια νέα γενιά καλλιτεχνών εμφανίστηκε. Οι νεο-ιμπρεσιονιστές και οι μετα-ιμπρεσιονιστές, με αρχηγούς τον Σερά και τον Γκωγκέν, πήραν τη σκυτάλη από τους αρχαιότερους: Μονέ, Ρενουάρ, Πισαρό, Σεζάν και Ντεγκά και τους βοήθησαν να μπουν στις σελίδες της ιστορίας. Από τότε έχουν τη θέση τους στο πάνθεον μια θέση που και σήμερα εξακολουθεί να έχει την ίδια βαρύτητα.