ΤΙΤΛΟΣ

Το καπιταλιστικό σύστημα περνάει τη χειρότερη κρίση του από το 1929. Ο νεοφιλελευθερισμός, στην προσπάθειά του να περιορίσει τις ζημιές, επιτίθεται με σφοδρότητα στις κατακτήσεις των εργαζομένων. Οι κυβερνήσεις, με μειωμένες εξουσίες έναντι του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ακολουθούν πιστά τις συνταγές που τους επιβάλλει η ελίτ του χρήματος. Την ίδια στιγμή η Αριστερά, και στη ρεφορμιστική και στη ριζοσπαστική εκδοχή της, αδυνατεί να προσφέρει πειστική και ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Το σύνθημα της «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» ηχεί όμορφα, αλλά η απουσία περιεχομένου το εκφυλίζει σε ρητορικό σχήμα. Με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία σε υποχώρηση, τους θεσμούς σε προφανή αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις των πολιτών, και τις δυνάμεις της Αριστεράς σε διαρκή εμφύλιο, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να κερδίσουν έδαφος ο λαϊκισμός, ο μεσσιανισμός και η ιδεολογία της βίας.