ΤΙΤΛΟΣ

Το βιβλίο αυτό είναι καρπός της προσπάθειας κατανόησης μιας πολλαπλότητας ετερογενών συνθηκών που αφορούν στην εννοιολόγηση του φωτός και του σκότους, της ουτοπικής πόλης, του θανάτου και του απερίγραπτου Θεού στον βυζαντινό πολιτισμό. Κοινό στοιχείο και στις τέσσερις παραδειγματικές περιπτώσεις που αναλύονται εδώ είναι η αποκάλυψη μιας μη φανερώσιμης αλήθειας. Το βιβλίο αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος μιας τριλογίας, της οποίας τα δύο πρώτα μέρη είναι: "Ο Αντεστραμμένος Διόνυσος. Σχεδίασμα μιας σωματοθεωρίας αλγαισθητικού καταναγκασμού" (Σμίλη, Αθήνα 2011) και η "Αναχωρά(-η)ση. Μορφές ετερότητας στον βυζαντινό πολιτισμό" (Σμίλη, Αθήνα 2014). Ο πυρήνας αυτού του τρίτου μέρους αφορά στην πραγμάτευση των αντιθετικών διπόλων φωτεινότητα-σκοτεινότητα, πραγματικό-ουτοπικό, φθαρτό γήινο-θείο αιώνιο, αποκεκαλυμμένο-αποκεκρυμμένο, ως συγκροτητικών στοιχείων της βυζαντινής ταυτότητας.