ΤΙΤΛΟΣ

Η νύφη του Ιούλη, ένα συνθετικό-βιωματικό ποίημα εμπνευσμένο από πρόσφατο οδοιπορικό του ποιητή στο κατεχόμενο, από τον τουρκικό στρατό, βόρειο μέρος της Κύπρου. Όπως εκμυστηρεύεται, ήταν για εκείνον μια αποκαλυπτική, συγκλονιστική εμπειρία, "καθώς στην ηλικία των σαράντα πέντε ετών, έστω ως επισκέπτης, είδα για πρώτη φορά την πατρίδα μου ολόκληρη. Για πρώτη φορά, οι αφηγήσεις και οι περιγραφές της μάνας μου και του τζυρού μου, που κατάγονται από την κατεχόμενη Ακανθού και την Αμμόχωστο αντίστοιχα, έγιναν ζωντανή εικόνα, βίωμα και αίσθημα. Ένιωσα πραγματικά ότι ένα χαμένο κομμάτι του εαυτού μου βρέθηκε, λες και μια τρύπα που είχα μέσα μου έκλεισε και γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου". Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου ο λόγος ραγίζει προσπαθώντας να προσδεχτεί το ακραίο αυτό γεγονός, ενώ ο τόπος ολόγυρα γίνεται ψυχικός, αναδεικνύεται ένας κόσμος ελληνικός δίχως ανάσταση. Ο γενέθλιος, ωστόσο, συγκλονισμός του ποιητή οδηγεί σε αληθινή ποίηση.