ΒιβλίοΔεύτερο πρόχειρο σχέδιο για ένα θεατρικό
Και πέντε δοκίμια για το μοντέρνο και το μεταμοντέρνο
Και πέντε δοκίμια για το μοντέρνο και το μεταμοντέρνο
Samuel Beckett
Θωμάς Τσακαλάκης
Μετάφραση: Θωμάς Τσακαλάκης
Αθήνα
Εκδόσεις Παπαζήση
2020
σ. 176
Σχήμα: 21χ14
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-02-3609-5
Κυκλοφορεί
Τιμή: 12.00€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 03-06-2020)
Περίληψη:
H παρούσα συλλογή περιλαμβάνει τη μετάφραση, για πρώτη φορά στα ελληνικά, ενός σπουδαίου -καίτοι παραγνωρισμένου- μονόπρακτου του Samuel Beckett με τίτλο "Δεύτερο Πρόχειρο Σχέδιο για Ένα Θεατρικό" ("Rough for Theatre II"), και πέντε δοκίμια τα οποία διεξέρχονται ορισμένα καίρια σημεία τής προβληματικής που αφορά στη μετάβαση από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο θέατρο, με παράλληλες αναφορές σε άλλες μορφές τέχνης: Από τον μπαρόκ νατουραλισμό τού Michelangelo Merisi da Caravaggio στον ρεαλισμό τού Henrik Ibsen, από το Θέατρο του Παραλόγου τού Samuel Beckett, ήτοι μίας ουδικής [μεταβατικής] λογοτεχνικής φιγούρας μεταξύ μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού, στις performance arts [επιτελεστικές ή (ανα-)παραστατικές τέχνες, εικαστικές δράσεις, τέχνες τού ζωντανού σώματος] όπως, λόγου χάριν, αυτές τού The Living Theater ή τής Marina Abramovic, καταλήγοντας στον ιδιότυπο μαγικό ρεαλισμό τού Terry Gilliam.
H παρούσα συλλογή περιλαμβάνει τη μετάφραση, για πρώτη φορά στα ελληνικά, ενός σπουδαίου -καίτοι παραγνωρισμένου- μονόπρακτου του Samuel Beckett με τίτλο "Δεύτερο Πρόχειρο Σχέδιο για Ένα Θεατρικό" ("Rough for Theatre II"), και πέντε δοκίμια τα οποία διεξέρχονται ορισμένα καίρια σημεία τής προβληματικής που αφορά στη μετάβαση από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο θέατρο, με παράλληλες αναφορές σε άλλες μορφές τέχνης: Από τον μπαρόκ νατουραλισμό τού Michelangelo Merisi da Caravaggio στον ρεαλισμό τού Henrik Ibsen, από το Θέατρο του Παραλόγου τού Samuel Beckett, ήτοι μίας ουδικής [μεταβατικής] λογοτεχνικής φιγούρας μεταξύ μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού, στις performance arts [επιτελεστικές ή (ανα-)παραστατικές τέχνες, εικαστικές δράσεις, τέχνες τού ζωντανού σώματος] όπως, λόγου χάριν, αυτές τού The Living Theater ή τής Marina Abramovic, καταλήγοντας στον ιδιότυπο μαγικό ρεαλισμό τού Terry Gilliam.
