ΒιβλίοΘέλω το σώμα μου πίσω
Αργύρης Παλούκας
Αθήνα
Κριτική
2024
σ. 32
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-586-488-0
Γλώσσα πρωτοτύπου: ελληνικά
Σημειώσεις: Επανέκδοση: "Εκδόσεις Μεταίχμιο", 2011
Κυκλοφορεί
Τιμή: 7.00€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 08-05-2024)
Περίληψη:
Πρόκειται για τη δεύτερη έκδοση του τρίτου ποιητικού βιβλίου του Αργύρη Παλούκα, Θέλω το σώμα μου πίσω. Το 2012, το βιβλίο τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Καλύτερου Νέου Ποιητή από το Συμπόσιο Ποίησης. Με αφορμή αυτή τη βράβευση, ο κριτικός λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας σημείωνε: «Ο λόγος του Αργύρη Παλούκα (γεν. 1975) χωρίς περιστροφές, όχι μόνο στα ποιήματα τού Θέλω το σώμα μου πίσω αλλά και σ’ εκείνα των άλλων δυο προηγούμενων συλλογών του, κατευθύνεται χωρίς πολλές γενικολογίες στο ένα και μοναδικό ουσιώδες: την ψαύση και απεικόνιση του βιώματος της απώλειας, ιδωμένου μέσα από διάφορες προοπτικές. […] Στον Παλούκα […] οι διαπιστώσεις γίνονται με μια γλώσσα ασκητική, τραχειά, επιτούτου αστόλιστη. […] Κάτι τελευταίο: να σταθώ πολύ λίγο στο στίγμα του Παλούκα˙ στο ότι κατόρθωσε πολύ σύντομα, μ’ ένα βλέμμα άλλοτε λυπημένο άλλοτε ειρωνικό, να φτιάξει τη δική του άρθρωση, τη δική του φωνή, διαλέγοντας ίσως εξ ιδιοσυγκρασίας να μιλήσει για τα όσα απολύτως απαραίτητα χρειαζόμαστε για ν’ αντέξουμε».
Πρόκειται για τη δεύτερη έκδοση του τρίτου ποιητικού βιβλίου του Αργύρη Παλούκα, Θέλω το σώμα μου πίσω. Το 2012, το βιβλίο τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Καλύτερου Νέου Ποιητή από το Συμπόσιο Ποίησης. Με αφορμή αυτή τη βράβευση, ο κριτικός λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας σημείωνε: «Ο λόγος του Αργύρη Παλούκα (γεν. 1975) χωρίς περιστροφές, όχι μόνο στα ποιήματα τού Θέλω το σώμα μου πίσω αλλά και σ’ εκείνα των άλλων δυο προηγούμενων συλλογών του, κατευθύνεται χωρίς πολλές γενικολογίες στο ένα και μοναδικό ουσιώδες: την ψαύση και απεικόνιση του βιώματος της απώλειας, ιδωμένου μέσα από διάφορες προοπτικές. […] Στον Παλούκα […] οι διαπιστώσεις γίνονται με μια γλώσσα ασκητική, τραχειά, επιτούτου αστόλιστη. […] Κάτι τελευταίο: να σταθώ πολύ λίγο στο στίγμα του Παλούκα˙ στο ότι κατόρθωσε πολύ σύντομα, μ’ ένα βλέμμα άλλοτε λυπημένο άλλοτε ειρωνικό, να φτιάξει τη δική του άρθρωση, τη δική του φωνή, διαλέγοντας ίσως εξ ιδιοσυγκρασίας να μιλήσει για τα όσα απολύτως απαραίτητα χρειαζόμαστε για ν’ αντέξουμε».
Θέματα:
