ΤΙΤΛΟΣ

Το ποιητικό βιβλίο "Εκ του φυσικού" (1988) είναι το πρώτο αμιγώς λογοτεχνικό έργο του W. G. Sebald και συγχρόνως η απαρχή ενός ιδιαιτέρως προσωπικού και λαμπρού συγγραφικού ταξιδιού. Εδώ ο Ζέμπαλντ αγγίζει μια πρώτη φορά μια σειρά από θέματα τα οποία θα εξερευνούσε ενδελεχώς σε όλα τα μεταγενέστερα μυθιστορήματά του. Καθένας από τους πίνακες του τρίπτυχου ποιήματος αφηγείται την ιστορία ενός προσώπου από διαφορετική εποχή: πρώτος ο Γερμανός ζωγράφος Ματτίας Γκρύνεβαλντ (π. 1475-1528), γνωστός για το πολύπτυχο του Ίζενχαϊμ, δεύτερος ο Γκέοργκ Βίλχελμ Στέλλερ (1709-1746), γιατρός και μέλος της εξερευνητικής αποστολής υπό τον Βίτους Μπέρινγκ, και τρίτος ο ίδιος ο συγγραφέας. Τι να κρύβεται άραγε πίσω από την παράξενη συνεύρεση αυτών των τριών προσώπων, σε μια ποιητική αναμέτρηση με τις στοιχειακές δυνάμεις της φύσης; Πρόκειται για ένα γλωσσικό έργο τέχνης, στον καμβά του οποίου ο συγγραφέας ξετυλίγει τη ζωή και τη μοίρα τριών ανδρών, ο καθένας εκ των οποίων βίωσε με τον δικό του οδυνηρό τρόπο τη σύγκρουση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση.

"Στα πέντε ή έξι χρόνια πριν από τον θάνατό του, τον Δεκέμβριο του 2001, ο Μαξ Ζέμπαλντ άρχισε να δρέπει τους καρπούς του πνευματικού έργου μιας ολόκληρης ζωής. Έγινε ευρέως γνωστός για την πρωτοτυπία της συγγραφικής του φόρμας και για τη συναισθηματική του σοβαρότητα. Όλ' αυτά είναι παρόντα και εδώ, στο πρώτο από τα έργα του που εκδόθηκαν μετά θάνατον. Με μια γλώσσα η οποία είναι άκρως δραστική μα και λεπτοδουλεμένη, καταπιάνεται με τον ξεριζωμό, τον ξεπεσμό, την καταστροφή, την αρμονία και τη γαλήνη. Επιλέγοντας τον ελεύθερο ανομοιοκατάληκτο στίχο, καθώς και τα υβριδικά γλωσσικά μέσα που χαρακτηρίζουν εν γένει το έργο του και ισορροπούν ανάμεσα στο δοκίμιο, το ντοκυμανταίρ, το αφήγημα και τη λυρική ποίηση, ο συγγραφέας αναπτύσσει τα θέματά του με ένταση και δυναμισμό. Πρόκειται για ένα βαθιά στοχαστικό βιβλίο, που συγχρόνως σε κερδίζει με τη ζεστασιά του, συναρπαστικό και σπλαχνικό μαζί."

(Α. Motion)

"Ένα εξαιρετικό βιβλίο: ύστερα από λίγες μόλις αράδες ο αναγνώστης νιώθει να παρασύρεται σε μια παράξενη δίνη"
(Neue Zuercher Zeitung)

"Ένα έργο τεράστιας δύναμης και σοβαρότητας"
(J. M. Coetzee)