ΤΙΤΛΟΣ

Με τον όρο ostinato (από το λατινικό obstinatus=έµµονον) στη µουσική, περιγράφεται η συνεχής επάνοδος ενός µοτίβου µέσα στη σύνθεση.

Η επιστροφή της Άνας στο σπίτι της γιαγιάς της στην Ξάνθη ζωντανεύει την ανάµνηση του Μάριου, συνταξιούχου δασκάλου της µουσικής. Μ’ ένα άλµα στην επικράτεια της µνήµης, αλλά και του ονείρου, η Άνα παρακολουθεί τον Μάριο να γράφει την παρτιτούρα την οποία της χάρισε τριάντα χρόνια πριν. Οι νότες του τάνγκο αφυπνίζουν τις αναµνήσεις του Μάριου κι αυτές µε τη σειρά τους της Άνας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση την προπολεµική ιστορία του τόπου µε τη µεταδικτατορική. Μπορούν η µνήµη και η λήθη της γενέθλιας γης να συνθέσουν το οστινάτο της κοινής τους ιστορίας; Μπορεί εν τέλει ένα µάθηµα µουσικής να παγιδευτεί στον βρόχο του χρόνου και να επαναλαµβάνεται εσαεί;