ΤΙΤΛΟΣ

Γεννημένος το 1953, ο Αντώνης Φωστιέρης κάνει την πρώτη ποιητική του εμφάνιση το 1971, δίνοντας ευθύς εξαρχής το στίγμα μιας από τις πλέον εσωστρεφείς φωνές της γενιάς του – γεγονός το οποίο του επιτρέπει να παραμείνει, επίσης από την πρώτη στιγμή, μακριά από οιοδήποτε κλίμα κοινωνικοπολιτικής αμφισβήτησης. Αν σκεφτούμε τις τάσεις που λίγο πρωτύτερα κατέγραψα, κωδικοποιώντας τις διαδρομές τις οποίες διανύουν οι ποιητές του 1970 προς την ωριμότητα, ο Φωστιέρης διεκδικεί στο ακέραιο την πάλη με την εσωτερικότητα και τη φιλοσοφική ενατένιση. Κι αν είμαστε σύμφωνοι με τη φιλοσοφική ενατένιση, μπορούμε άραγε να μιλήσουμε και για φιλοσοφική ποίηση; Οι φιλοσοφικές έννοιες απειλούν ευθέως το καλλιτεχνικό-ποιητικό αποτέλεσμα και το παρενοχλούν με το διανοητικό τους βάρος, παρεμποδίζοντας την επιτέλεση της ποιητικής πράξης για την οποία συζητούσαμε πρωτύτερα. Όταν, παρόλα αυτά, οι οντολογικές αναρωτήσεις αποκτούν τη μορφή μιας βαθιάς ψυχοσωματικής και γλωσσικής εμπειρίας, όπως στην περίπτωση του Φωστιέρη, η φιλοσοφική ρητορική γίνεται κομμάτια, και αποχωρεί, γιατί είναι ώρα να κυριαρχήσει η λάμψη της ποίησης, επανακτώντας ή μάλλον θεμελιώνοντας επί νέας βάσεως τα δικαιώματά της. Χωρίς να φοβάται τις αφηρημένες έννοιες ή τα ίχνη του δοκιμιακού λόγου, που εσκεμμένα αφήνει να παρεισδύσουν στους στίχους του, ο Φωστιέρης υποστηρίζει τα ποιήματά του μέσω μιας εντατικής γλωσσικής λειτουργίας – μιας λειτουργίας που είναι έτοιμη να βάλει ανά πάσα στιγμή σε κίνηση έναν στιβαρό συγκινησιακό μηχανισμό, ο οποίος μπορεί να εγγυηθεί την άμεση ανταπόκριση και συμμετοχή μας. Και σκέφτομαι επιπροσθέτως πως η ποιητική γραμμή του Φωστιέρη είναι ab initio χαραγμένη, αλλά και με συνέπεια εφαρμοσμένη, από τις πρώτες αναζητήσεις μέχρι και τις ύστερες κατακτήσεις της. Θα χρειαστεί, όμως, να προχωρήσουμε με διαδοχικά βήματα.