ΤΙΤΛΟΣ

Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973 ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε την αριστερή κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε στην Χιλή. Η χούντα, με επικεφαλής το στρατηγό Πινοσέτ, επέβαλε ένα καθεστώς τρόμου. Χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς, των συνδικάτων, κάθε εργατικής οργάνωσης, δολοφονήθηκαν, δεκάδες χιλιάδες φυλακίστηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να γίνουν πολιτικοί πρόσφυγες.

Το πραξικόπημα ήταν η απάντηση της άρχουσας τάξης της Χιλής σε ένα κύμα εργατικών αγώνων που απείλησε τα θεμέλια της εξουσίας της. Το 1972-1973 η εργατική τάξη έκανε άλματα στην οργάνωση και τις ιδέες της, συγκρότησε τα δικά της όργανα αγώνα, προπλάσματα μιας νέας εξουσίας. Το κίνημα δεν μπόρεσε να φτάσει στο τέλος αυτής της διαδρομής, γιατί σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι η κυβέρνηση Αλιέντε, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες έβαζαν εμπόδια στη δυναμική του, αναζητούσαν τον συμβιβασμό με την άρχουσα τάξη. Η τραγωδία της Χιλής ήταν το αποτέλεσμα των αδιεξόδων του κοινοβουλευτικού δρόμου για την αλλαγή της κοινωνίας.

Σαράντα χρόνια μετά η Αριστερά χρειάζεται να θυμηθεί και να συζητήσει ξανά την εμπειρία της Χιλής του Αλιέντε. Για να μπορέσει το κίνημα να βαδίσει στο δρόμο της νίκης, στο δρόμο της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας.