ΤΙΤΛΟΣ

Η Δέσποινα χάνει τον άντρα της έπειτα από σύντοµη σοβαρή αρρώστια. Θα ταξιδέψει στο Πήλιο µαζί µε τη Λιάνα και την Πέπη, φίλες της που της συµπαραστέκονται, για να ξεκαθαρίσουν τα πράγµατά του στο εξοχικό σπίτι που ήταν για χρόνια το ησυχαστήριό του. Οι τρεις τους καλούνται να διαχειριστούν την απουσία του Μάνου, αλλά και τις δικές τους απώλειες, παλιά ανεξόφλητα πένθη, καταχωνιασµένες µνήµες, µυστικά και ψέµατα που ανατρέπουν τις ισορροπίες µεταξύ τους. Οι συζητήσεις και οι µύχιες σκέψεις τους, καθώς µοιράζονται σκηνές από το παρελθόν σαν ένα εσωτερικό ταξίδι ενάντια στον χρόνο, φωτίζουν αισθήµατα και πράξεις· αναλογίζονται όσα έχουν χάσει, όσα δεν πρόφτασαν ή όσα απερίσκεπτα επέτρεψαν να φύγουν µέσα από τα χέρια τους. Η Ιφιγένεια Θεοδώρου καταδύεται στα βαθύτερα συναισθήµατα των ηρωίδων της κυνηγώντας το τέρας της απώλειας µε µόνο εφόδιο τον έρωτα. «Ο έρωτας ξεφτιλίζει τον θάνατο, µε έρωτα τον ξεγελάς, η ηδονή σε τρέφει…» Για πόσο όµως; Για «όσο κρατάει το προσωρινό, αυτό το λίγο που τελειώνει…».